<<Άφησε με να'ρθω μαζί σου..>>, έλεγε ο περίφημος Γιάννης Ρίτσος στη Σονάτα του Σεληνόφωτος... Μια φράση τόσο απλή, τόσο κατανοητή, κι όμως, τόσο άγνωστη στους περισσότερους από εμάς... Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κάθε μέρα στη ζωή μας, σημαντικοί ή ακόμη και ασήμαντοι, κι εμείς εκεί, σταθεροί, περιμένοντας να βρεθεί αυτός που θα μας πει επιτέλους το “έλα” και θα ζήσουμε το “happily ever after”, όπως λένε και οι ξένοι..
Ναι, φυσικά, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι εύκολες, δεν είναι απλές, δεν είναι ξεκάθαρες. Κάθε άλλο θα έλεγα! Όμως πως γίνεται μια τόσο απλή και και εύκολη παράκληση να μη γίνεται εξίσου εύκολα αποδεκτή από αυτόν που επιθυμούμε; Πως και κυρίως πότε αποστασιοποιηθήκαμε τόσο συναισθηματικά, που μια τέτοια φράση να μη μας είναι αρκετή για να επιλέξουμε και να ζήσουμε όλα αυτά που ο καθένας μας έχει ονειρευτεί;
<<Άφησε με να'ρθω μαζί σου>> σημαίνει άφησέ με να σου δώσω όλα αυτά που έχω αισθανθεί. Άφησε με να σου δώσω όλα αυτά που ονειρεύτηκα.. Άφησε με να σε αγαπήσω δίχως κανένα αντάλλαγμα, δίχως καμιά προσμονή...
Πως γίνεται, λοιπόν, κάποιος να αρνείται μια τέτοια πρόταση; Πως γίνεται να μου αρνείσαι να σε ερωτευτώ, να σε αγαπήσω, να ζήσω μαζί σου;;
Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά... Τα ερωτηματικά γίνονται ακόμη περισσότερα....
Κι αν εγώ δεν έχω να δώσω αυτά που θα μου δώσεις; Αν μου δώσεις περισσότερα από όσα αντέχω και μπορώ να διαχειριστώ; Και, τέλος, αν εσύ μου δώσεις και εγώ μετά ερωτευτώ, εκεί τι γίνεται; Ποιος θα πληγώσει και ποιος θα πληγωθεί;
Γιατί εγώ έχω μάθει πως τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο στον έρωτα και πως πάντα κάποιος από τους δύο θα πληγωθεί... Κι αν αυτός είμαι εγώ; Πως μπορώ να σε αφήσω να έρθεις μαζί μου; Πως αλήθεια μου ζητάς να ρίξω τις άμυνές μου, να ρίξω κάθε τείχος που περιφρουρεί την καρδιά και τα συναισθήματά μου απλά για ένα “άφησέ με να'ρθω μαζί σου”;
Φοβάσαι, λοιπόν! Τρέμεις από το φόβο, όχι τόσο μήπως κι έρθω μαζί σου αλλά κυρίως μήπως μείνω... Γιατί “κάποια, κάπου, κάποτε... μια φορά και έναν καιρό” ήρθε και έμεινε και σε πλήγωσε, σε κορόιδεψε και σε πόνεσε... Ξεχνάς, όμως, ότι εγώ δεν είμαι αυτή.. Ξεχνάς ότι εγώ δεν είμαι καμία από αυτές που γνώρισες στη ζωή σου.. Εγώ ήρθα ξεκάθαρα και σου ζήτησα απλά να έρθω μαζί σου.. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο...! Όμως εσύ φοβάσαι... Φοβάσαι να ερωτευτείς κι ακόμη περισσότερο φοβάσαι να σε ερωτευτούν...
Δεν ξέρις πως είναι να σε νοιάζονται... Δεν ξέρεις πως είναι να σε αγαπούν... Δε σε κατηγορώ... Δεν έτυχε, θα μου πεις... Μα τώρα, να το έχεις μπροστά σου! Δεν το βλέπεις;
Ίσως και να μην το βλέπεις, έχεις δίκιο...
Μα δεν θέλεις να το δεις! Εσύ επιλέγεις να μην το δεις!
Ξέρεις, κάποτε κι εγώ ήμουν σαν εσένα... Ναι, αλήθεια! Κι εγώ φοβόμουν! Γελάς, το ξέρω, μα όντως έτσι είναι.. Και ξέρεις κάτι; Ούτε εγώ άφησα να έρθει κάποιος μαζί μου.. Κι έμεινα μόνη. Χωρίς κανέναν να του δώσω όλα αυτά που τώρα έχω ονειρευτεί να δώσω σε εσένα...
Μην κάνεις τα ίδια λάθη.. Μην μείνεις μόνος... Γι' αυτό σου λέω.. Άφησέ με να'ρθω μαζί σου....
Μπορεί να μην το αξίζεις τελικά, τώρα που το σκέφτομαι... Μπορεί να μην αξίζεις να έρθω μαζί σου... Όχι γιατί δεν θέλεις κι εσύ να έρθεις μαζί μου... Όχι... Αυτό στο είπα πως δε με νοιάζει... Πως δεν το περιμένω και δεν το ζητώ... Δεν το αξίζεις γιατί δεν θέλεις να έρθω εγώ μαζί σου...
Για αυτό, λοιπόν, θα φύγω..! Ναι αλήθεια φεύγω! Δεν θα έρθω τελικά...
<<Α, φεύγεις; Καληνύχτα. Όχι, δε θα έρθω. Καληνύχτα. Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ>>
“Η Σονάτα του Σεληνόφωτος”, Γιάννης Ρίτσος, “Τέταρτη Διάσταση”, Τομ.Στ', 1956-1975, εκδ. Κέδρος