Γιατί οι μπαλαρίνες δουλευουν πιο σκληρά, αγαπούν περισσότερο και ζουν καλύτερα
Γνωρίζατε ότι το ποσοστό τραυματισμών μεταξύ επαγγελματιών χορευτών μπαλέτου είναι 80 τοις εκατο; Ότι η πρίμα μπαλαρίνα Anastasia Volochkova - η οποία απολύθηκε από το Μπαλέτο Bolshoi επειδή ήταν πολύ “βαριά”- ήταν 55 κιλά; Ότι το όριο πόνου των μπαλαρίνων είναι τρεις φορές υψηλότερο σε σχέση με αυτό των μη χορευτών; Ότι ο ετήσιος μισθός, σε pounds, των δευτερευόντων corps de ballet στο Μπαλέτο Royal είναι 22.000?
Το μπαλέτο δεν είναι αστείο. Είναι ένα άθλημα υψηλής πειθαρχίας, και οι μπαλαρίνες είναι αθλητές αναθρεμμένοι στην ακρίβεια και τον πόνο. Ξέρουν πώς είναι να κάνεις θυσίες νωρίς στη ζωή σου. Ένα νεαρό κορίτσι ή αγόρι που έχει βιώσει την αφοσίωση, τον πόνο και την εγγενή απογοήτευση είναι έτοιμο για την ενήλικη ζωή.
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που σε ακολουθούν για το υπόλοιπο της ζωής σου - η πρώτη σου αγάπη, μια προδοσία, ένα μάθημα ζωής. Για τους χορευτές, αυτό είναι το μπαλέτο. Η ψυχή του αθλήματός τους είναι βαθιά ριζωμένη στο είναι τους, ακόμα και για πολύ μετά αφού τα έχουν παρατήσει ή προχωρήσει. Έχουν αλλάξει απ' αυτό. Έχουν εξελιχθεί απ' αυτό. Και το σημαντικοτερο, έχουν διδαχθεί απ' αυτό.
Και αυτές οι διδαχές έχουν δημιουργήσει θαρραλέους, ώριμους ανθρώπους που γνωρίζουν πως η σκληρή δουλειά, η θυσία και η αποφασιστικότητα είναι αναγκαία χαρακτηριστικά για όλους τους τομείς της ζωής.
Θα ματώσουν γι' αυτό που αγαπούν.
Οι χορευτές δεν μπορούν να τα παρατάνε κάθε φορά που πονάνε τα πόδια τους. Δεν μπορούν να πακετάρουν τα πράγματαά τους και να φύγουν, απλά επειδή τα δάχτυλα των ποδιών τους ματώνουν και οι μύες των ποδιών τους κραδάζονται από την ένταση της εξάσκησης.
Οι χορευτές ξέρουν πως το να τα παρατήσουν, θα πονέσει περισσότερο από το σωματικό πόνο που περνούν εκείνη τη στιγμή. Καταλαβαίνουν ότι η θυσία είναι προαπαιτούμενο για πράγματα που δεν αξίζουν να τα αφήσεις, και χειρίζονται με τον ίδιο τρόπο και άλλες σημαντικές πλευρές της ζωής- όπως οι ερωτικές σχέσεις ή οι φιλίες.
Θα ανέβουν στις πουέντ και θα μείνουν εκεί.
Το μπαλέτο έχει να κάνει με τη δέσμευση. Είτε όταν αυτή αφορά την άσκηση, τη χορογραφία είτε μία συγκεκριμένη μη τελειοποιημένη κίνηση. Οι καλοί χορευτές δε θα γκρινιάξουν ούτε θα παραπονεθούν. Θα αφοσιωθούν στην εργασία τους με επαγγελματισμό.
Οι χορευτές μπαλέτου δεν αμφιταλαντεύονται στο σημείο εστίασής τους. Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνουν χωρίς να ξέρουν τί θέλουν να κάνουν. Οι πρώτοι, συχνά το γνωρίζουν από μικρή ηλικία. Ερωτεύτηκαν το μπαλέτο στα νιάτα τους, και δαπανούν το υπόλοιπο της ζωής τους ακολουθώντας το όνειρό τους να χορέψουν επαγγελματικά.
Θα χαμογελούν κατά τη διάρκεια.
Η ιδιαιτερότητα του μπαλέτου είναι ότι φαίνεται εύκολο. Η αλήθεια είναι πως απέχει πολύ απ' το εύκολο.
Στις επιχειρήσεις, μεγάλο μέρος της επιτυχίας αποδίδεται στην ικανότητα να προσποιείσαι πως δεν είσαι αναστατωμένος. Ακόμα και αν μισεί το αφεντικό του, τη δουλειά του ή τη ζωή του κάθε Τετάρτη απόγευμα, ένας καλός εργαζόμενος κρύβει συναισθήματα και είναι μέσα σε όλα.
Οι μπαλαρίνες ξέρουν πως είναι να χαμογελάς ενώ πονάς. Το μπαλέτο ίσως είναι το μόνο άθλημα, του οποίου οι αθλητές πρέπει να υποκρίνονται ότι κάθε μυς του σώματός τους δεν πάλλεται από τον πόνο. Όχι μόνο πρέπει να κρύψουν τον πόνο, αλλά ακόμα πρέπει να τον μεταδώσουν σαν μια αίσθηση ειρήνης, ηρεμίας, αβίαστης ευκολίας και χάρης. Αυτό απαιτεί πού περισσότερη πειθαρχία, από το να κάθεσαι στο γραφείο σου στη δουλειά, διατηρώντας μία φυσική έκφραση.
Θα κυνηγήσουν πλιέ παρά χρήματα.
Τα λεφτά είναι δελεαστικά, αλλά για τις μπαλαρίνες τα λεφτά (ή τουλάχιστον η ιδέα να βγάλουν πολλά απ' αυτά) είναι κάτι που έχουν εγκαταλείψει εδώ και καιρό.
Από μικρές, οι μπαλαρίνες μαθαίνουν πως τα όνειρα είναι όνειρα και τα χρήματα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι μαθημένες να κηνυγούν αυτό που θέλουν, ακόμα κι αν η χρηματική ανταμοιβή δεν θα είναι υψηλή.
Οι προτεαραιότητες τους είναι διαφορετικές από των υπολοίπων. Μπορεί να επιθυμούν μερικά λεπτά στη σκηνή, αλλά η φήμη δεν είναι συνώνυμο με τον πλούτο – στον κόσμο του μπαλέτου, έστω.
Σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, δε ζουν αναζητώντας επιπλέον αποδοχές.
Θα φέρονται στη ζωή σαν μια διαρκή παράσταση.
Αυτός είναι ο χρόνος και ο τόπος για τα πάντα.
Οι χορευτές δεν μπορούν να είναι πάντα στο κέντρο, μπροστά – μπροστά στη σκηνή. Το καταλαβαίνουν αυτό. Από μικροί, καταλαβαίνουν την αποτυχία. Όπως οι άνθρωποι που μεγαλώνουν με μεγάλη οικογένεια, οι χορευτές του μπαλέτου μαθαίνουν να μοιράζονται τη σκηνή. Αντιλαμβάνονται ότι άλλοι, μπορεί να πάρουν το ρόλο που τόσο απεγνωσμένα επιθυμούσαν.
Αντί να αφήσουν την αποτυχία να ανατρέψει τα όνειρά τους, απλά μαθαίνουν να δουλεύουν σκληρότερα και συνεχίζουν να χαμογελούν.
Θα το αφήσουν να φύγει.
Οι χορευτές μπαλέτου είναι μυημένοι στην τέχνη της αφοσίωσης, αλλά έχουν επίσης εξασκηθεί στο να αφήνουν τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους.
Ακόμα κι αν επηρεάζει το μυαλό τους, την υγεία τους ή την κοινωνική τους ζωη, πρέπει συχνά να πάρουν τη δύσκολη απόφαση της κατάληξης της καριέρας τους.
Σ' ένα τόσο ανταγωνιστικό, επικίνδυνο και δύσκολο άθλημα, υπάρχει ένα καταληκτικό σημείο για κάθε παίκτη. Αυτό το μάθημα είναι το σημαντικότερο που θα διδαχθούν οι χορευτές μπαλέτου. Επειδή το ένστικτό τους τους λέει να κρατηθούν απ' αυτό που αγαπούν πιο πολύ, με όη τους τη δύναμη, είναι τόσο πιο πολύ δύσκολο να αφήσουν τα όνειρά τους να φύγουν.