Η ΑΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ. ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ Η’ ΟΧΙ;
Ένας στους δύο ερωτηθέντες, στις μέρες μας, απαντά πως είτε έχει απατήσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, είτε τον έχουν απατήσει∙ είτε ακόμη και τα δύο! Εύλογα, λοιπόν, αρχίζει να αποτελεί καίριο ερώτημα της εποχής μας το κατά πόσο η απιστία μπορεί πια να θεωρηθεί αμαρτία και κατ’ επέκταση το αν έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα δεδομένα και οι αντιλήψεις των ανθρώπων που να αποτελεί η μονογαμία την εξαίρεση και η πολυγαμία το σύνηθες…
Σίγουρα η απάντηση σε ένα τέτοιο πολύπλοκο ζήτημα δεν είναι μία και κατά βάση εξαρτάται και εναλλάσσεται αυτή ανάλογα με τα αίτια που την προκαλούν αλλά και τους εκάστοτε ανθρώπους που εμπλέκονται.
Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η μονογαμία ή η πολυγαμία αποτελούν στάση ζωής και στοιχείο της προσωπικότητας του ατόμου. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως η απιστία αποτελεί δείγμα ανασφάλειας και κόμπλεξ. Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Κάποιος απιστεί και κάποιος πληγώνεται.
Γιατί όμως οι άνθρωποι απατούν; Ποια είναι πραγματικά η αιτία αυτής τους της πράξης και κατά πόσο ταυτίζεται μία τέτοια συμπεριφορά με την αμαρτία; Κι ακόμη περισσότερο, είναι κάθε απιστία αμαρτία ή, όπως συμβαίνει και στα εγκλήματα, υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις που αίρουν τον αμαρτωλό χαρακτήρα της πράξης αυτής;
Κατά βάση η απιστία είναι αμαρτία. Και μάλιστα μέγιστη αμαρτία! Όχι τόσο λόγω αυτής καθ’ αυτής της ερωτικής συνεύρεσης με ένα τρίτο πρόσωπο, όσο εξαιτίας της κοροϊδίας που αυτή αναπόφευκτα συνεπάγεται εις βάρος του απατημένου συντρόφου. Και δυστυχώς η κοροϊδία δεν χρονολογείται μόνο μεταγενέστερα της απιστίας αλλά πολύ περισσότερο τοποθετείται αυτή στο χρόνο πριν την τέλεση αυτής, αφού κατά κύριο λόγο ο προβαίνων στην απιστία γνωρίζει πως η σχέση του πρέπει να τελειώσει, ήδη από τη στιγμή που σκέφτεται να απατήσει, αρνείται ωστόσο πολλές φορές να το αποδεχτεί ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό, με αποτέλεσμα όταν έρθει εκείνη η κρίσιμη ώρα που θα πρέπει να φανεί δυνατός και να μην υποκύψει στον εκάστοτε πειρασμό, όχι μόνο να μη βρει τη δύναμη να αντισταθεί αλλά να μην βρει καν τα λόγια για να τελειώσει έστω την τελευταία στιγμή μια σχέση που ξέρει ήδη πως ανήκει πλέον στο παρελθόν!
Ουκ ολίγες είναι, ωστόσο, και οι περιπτώσεις εκείνων που δεν απατούν έχοντας επίγνωση ότι μια τέτοια πράξη σημαίνει και το τέλος της σχέσης, έστω συναισθηματικά, αλλά αντιθέτως μένουν ανέγγιχτοι από το βάρος της απιστίας και θεωρούν σε ακραίες περιπτώσεις ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν ακόμη και να αναζωπυρώσει μια σχέση που μέχρι τότε φαινόταν βαρετή. Αυτές, συνήθως, είναι οι περιπτώσεις των ανθρώπων που απατούν συστηματικά, χωρίς να διαφέρει για αυτούς ο λόγος ή το πρόσωπο που τους ώθησε στην εν λόγω απιστία, συμπεριφέρονται δε με αυτόν τον τρόπο κατά βάση λόγω δικών τους κόμπλεξ και εξαιτίας δικιάς τους ανασφάλειας και ανικανοποίησης με τον ίδιο τους τον εαυτό. Οι περιπτώσεις αυτές φαίνεται να αποτελούν και τις πιο ανίατες όλων, αφού η αμαρτία δεν τίθεται καν ως ενδεχόμενο στο τραπέζι του απολογισμού, με αποτέλεσμα το εν λόγω σφάλμα να λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, όλο και μεγαλύτερη συνέχεια, ξεπερνώντας πλέον τα συμβατικά όρια της αμαρτίας και φτάνοντας στο σημείο εκείνο όπου η λύτρωση φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας για αυτούς.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, κανείς δε μπορεί να είναι πλήρως κατηγορηματικός ως προς την αποδοχή της απιστίας ως αμαρτία. Υπάρχει περίπτωση, σπάνια μεν και κάτω από εξαιρετικές συνθήκες, να συμβαίνει αυτή τόσο παρορμητικά και αναπόφευκτα και, κυρίως, τόσο αναπάντεχα συναισθηματικά, που να συγχωρείται, με τον όρο, βέβαια, πάντα της έμπρακτης μετάνοιας του δράστη, με τη μορφή της διάλυσης της μέχρι τότε υπάρχουσας σχέσης, έστω και εκ των υστέρων.
Επειδή, όμως, όσο κι αν περάσουν τα χρόνια, ανεξαρτήτως της εξέλιξης των αντιλήψεων της κάθε κοινωνίας, πάντα η απιστία θα πληγώνει αυτόν που την υφίσταται, σημαντικότερο μέλημα για όλους πρέπει να αποτελεί η με κάθε τρόπο αποφυγή της, ακόμη κι αν αυτό απαιτεί έναν αρκετά επώδυνο χωρισμό, αφού τουλάχιστον αυτός θα είναι πιο ειλικρινής και πιο σεβαστός από μια σχέση χωρίς μέλλον και συναίσθημα..