Όλοι έχουμε εναν ή περισσότερους φίλους, που μας καβατζώνουν αναπτήρες, ρούχα, παπούτσια, το τελευταίο κομματάκι σοκολάτας που έχουμε αφήσει στο ψυγείο γι' αργότερα κλπ. Δεν είναι ευδιάκριτοι, αλλά ζουν ανάμεσά μας. Μερικοί, αναγνωρίζοντας τα άτομα με τα οποία έχουν να κάνουν, το ανέχονται σιωπηρά και αν μία στο τόσο χρειαστούν κάτι, το ζητάνε ήρεμα πίσω (και τις περισσότερες φορές το παίρνουνε.) Άλλοι, και ειδικά άτομα που για πρώτη φορά έρχονται σε επαφή μ' έναν “καβατζόπουστα”, ίσως να θίγονται, θεωρώντας πως παραβιάζεται το δικαιώμα τους στην ιδιοκτησία, και θεωρούν τον πάσχοντα φίλο τους, κλεπτομανή.
Όποια και να είναι όμως η αντιμετώπιση από τον κοινωνικό περίγυρο, αυτοί που σουφρώνουν δε θα σταματήσουν εις τον αιώνα τον άπαντα. Ορίστε λοιπόν, ένας άλλος τρόπος οπτικής, του αέναου κύκλου ανταλλαγής χεριών των πραγμάτων μας.
Λοιπόν τα υλικά αγαθά, τα πράγματα μας, όλα, τα αποκτήσαμε αρχικά για να ικανοποιήσουμε μία συγκεκριμένη ανάγκη μας. Ελπίζω να συμφωνήσουμε στο ότι, έστω η πλειοψηφία, αυτή τη στιγμή, κατέχει πολύ περισσότερα απ' όσα έχει πραγματικά ανάγκη. Οπότε πολλά από τα πράγματά μας, είναι αποκύημα των επιθυμιών μας. Αυτά ακριβώς τα πραγματάκια, είναι που ελκύουν τους “σούφρες”. Τα μη αναγκαία. Τα καθημερινά, αναλώσιμα και αντικαταστατά. (Βέβαια, το από τι εξαρτάται και ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες, είναι άλλη συζήτηση, εξίσου ενδιαφέρουσα, μα μη παρούσα.)
Σε περίπτωση αφαίρεσης κάποιου συναισθηματικού, αναγκαίου ή αναντικατάστατου πράγματος, ή ακόμη και πολύ καινούριου, στενεύουν πολύ τα όρια υπεράσπισης του καβάτζα. Όταν όμως κάποιος, έχει μέσα στην ντουλάπα του ενα φούτερ, που δεν το φοράει ποτέ, δεν εξυπηρετεί δηλαδή καν, το κομμάτι της εκ θελήσεως χρήσης του φούτερ, πόσο μαλλον την ανάγκη (αφού έχει κι άλλα φούτερ που του αρέσουν περισσότερο), ο φίλος του που θα την καβατζώσει, οχι μόνο δε θα κλέψει, αλλά και καλά θα κάνει!! Αφού τα πράγματα υπάρχουν για να εξυπηρετούν ανάγκες, οταν εκπίπτουν σε αχρησία, παύουν να ικανοποιούν και το λόγο ύπαρξής τους.
Επίσης, πέρα από τον άγραφο αυτό κανόνα, που θέλω να ελπίζω ότι οι περισσότεροι εφαρμόζουν ομοιόμορφα, οι “ληστές” μας, δεν πιστεύουν καν ότι κλέβουν. Στο μυαλό τους, δανείζονται, απλά, αυτό που λιμπιστήκανε, για κάποιο... μεγάλο ίσως... χρονικό διάστημα. Κι αν ξεχάσουν να το επιστρέψουν, γιατί εντάξει άνθρωποι είναι κι αυτοί. Το δάνειο του φούτερ λοιπόν, στο μυαλό του “καβατζόπουστα”, δεν είναι κάτι λάθος, αλλά αθρώπινο, συνηθισμένο, και κατανοητό .
Γι' αυτό και το θύμα του καβατζόπουστα, καλύτερα θα είναι να ηρεμήσει λίγο, να τον αφήσει να κάνει τη δουλειά του, και αν όντως τον πειράζει, απλά να το πει. Έτσι, και οι σούφρες θα κλέβουν, και οι ιδιοκτήτες θα έχουν δώσει νόημα στα πράγματα τους, πάντα με την επιφύλαξη πιθανής επιστροφής τους, που είναι απόλυτα φυσιολογική. Και όλοι μένουν ευχαριστημένοι.
Θα παραδεχτώ όμως κι ενα βασικό ελάττωμα των πασχόντων φίλων μας.. Το γεγονός ότι σπάνια έως ποτέ, δε ρωτάνε τον ιδιοκτήτη για να πάρουν κάτι. Ναι, αυτό είναι εκνευριστικό, κάνε μία απλή ερώτηση, δε θα σου πέσει ο κώλος... Το πολύ πολύ να αναγκαστείς να το καβατζώσεις μετά, στη ζούλα...